ေအးဘက္ဆိုတဲ့ တကၠသိုလ္

ေလာကၾကီးမွာ

ေငြေၾကးနဲ ့ဝယ္ယူဖို ့လည္း မလို

ေတာင္းယူစရာလည္းမလို၊

အလွတရားကို ဖတ္တတ္တဲ့ မ်က္လံုးရွိသူတိုင္း

ခံစားလို ့ရႏုိင္တဲ့ စည္းစိမ္တစ္မ်ိဳးရွိတယ္။

အျဖဴအနက္ေက်ာင္းဝတ္စံုေတြနဲ ့

အားလံုးအေရာင္တူေအာင္ညွုိထားလိုက္တာေတာင္

အလွေရာင္စံုထြက္ေနေသးတဲ့ ႏုႏုဖတ္ဖတ္ ပန္းပြင့္ေလးေတြ

သူႏုိင္ကိုယ္ႏိုင္အလွခ်င္းျပိဳင္ေနၾကတဲ့ နံနက္မွာ

ငါ့မ်က္လံုးႏွစ္ဘက္္ အစာရွာထြက္ဖုိ ့အတြက္

ငါ…ေအးဘက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။

ပန္းေလးေတြကို မခူးမဆြတ္ပဲ

မသိမသာခိုးၾကည့္ျပီး

သူတို ့ရဲ ့အလွအပေတြကို အသိအမွတ္ျပဳျခင္းဟာ

အျပစ္မရွိဘူးလို ့ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ေျဖသိမ့္ရင္းနဲ ့ေပါ့။

ဒီလိုနဲ ့…

ေအးဘက္ဝင္းထဲ ေျခအခ်ခ်မွာ

စကတ္တိုတိုနဲ ့ပန္းေလးတစ္ပြင့္က

သူ ့ျဖစ္တည္မွဳ သူ ့အလွနဲ ့

ခပ္မိုက္မိုက္ ပြင့္ျပတယ္။

ေဟာ…ဟိုမွာ

သံုးေယာက္တြဲျပီးေလွ်ာက္လာတဲ့

ပန္းေလး တစ္ခက္၊

သူတုိ ့အလွကိုယ္စီနဲ ့ငါ့မ်က္လံုးကို ႏွဳတ္ဆက္တယ္။

ဟိုမွာေတာ့

ဟန္းဖုန္းေျပာရင္းနဲ ့ ျပံဳးေနတဲ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက၊္

ေဝးလ်က္နဲ ့နီးေနရတဲ့ အရသာကုိ ခံစားျပီးေတာ့ ျပံဳးေနတာလား။

ဒီလိုနဲ ့ဆက္ျပီးအေလွ်ာက္

ေရကန္ေလးနား အေရာက္မွာ

အလွေမြးထားတဲ့ ငွက္ကေလးက

“ဖီးခ” ဆိုျပီးႏွဳတ္ဆက္တယ္။

ေရကန္ထဲမွာလည္း

ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကစားေနတဲ့ ဘဲကေလးႏွစ္ေကာင္

တစ္ေကာင္က ေျပးလို ့၊ တစ္ေကာက္က လိုက္လို ့။

ထုိင္ခံုေလးတစ္ခုံမွာေတာ့

ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ ့ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္

အပ်င္းေျပ ထုိင္ေနၾကတာလား။

အခ်စ္ေတြ ျပိဳင္ေနၾကတာလား။

ဒီလိုနဲ ့ငါသြားျပီးထုိင္ေနက် E building ေရွ ့အေရာက္မွာ

ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္ေရာက္ မ်က္လံုးထဲက ေဖ်ာက္ပစ္ဖုိ ့ခက္ေတာ့မယ့္

ျမင္ကြင္းတစ္ခုက ဆီးၾကိဳေနတယ္။

ျမဴးျမဴးၾကြၾကြ ပန္းပြင့္ပ်ိဳ တစ္သိုက္

ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္ဂရုစိုက္ျပီး

ေမာ္ဒန္အက တိုက္လို ့၊

ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးကို ေမ့ေလ်ာ့ေနသလိုလို ။

ယံုၾကည္ခ်က္ အေငြ ့အသက္ေတြ စြက္ေနတဲ့

‘က’ဟန္ ‘က’ခ်က္ ေတြနဲ ့

ေကာင္းကင္ဆီကိုပဲ ခ်က္ျခင္း ပ်ံတက္ေတာ့မလိုလို။

ပန္းပြင့္ေလးေတြက ရူပါအဆင္း ျပိဳင္ေနရံုတင္မကဘူး၊

သူတို ့စုမိတဲ့ေနရာနားတစ္ဝုိက္ဟာ

ဂီတဝိုင္းတစ္ခုလိုပဲ ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္၊

ျပိဳင္ပြဲထဲက ငွက္ကေလးေတြလို

ေတးဆိုျပိဳင္ေနၾကတာလား။

သူတို ့ေျပာေနၾကတဲ့ စကားလံုးဝဲဝဲေလးေတြကုိ

နားမလည္ေပမယ့္

သူတုိ ့ေျပာလိုက္တဲ့စကားလံုးေတြဟာ

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မွဳေတြနဲ ့အေရာင္လက္လို ့

ေၾသာ္…သူတို ့ရဲ ့အနာဂတ္ေတြကလည္း အေရာင္လက္လို ့။

ေအးဘက္ဆိုတာ

လူငယ္ေတြရဲ ့ရင္ခုန္သံစစ္စစ္နဲ ့

ေလာကတံခါးသစ္ေတြကို ဆြဲဖြင့္ပစ္မယ့္ေက်ာင္းလား။

ပန္းပြင့္တုိ ့ရဲ ့မလိုင္ေတြ

အလွခ်င္းျပိဳင္ေနၾကတဲ့ေက်ာင္းလား။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏို ့တစ္ခြက္မွာ မလိုင္မ်ားတာဟာ ေကာင္းတဲ့ အေျခအေနပါ။

နယ္ကၽြံသြားတဲ့ အေတြးေတြ

အလည္လြန္ထားတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ ့

သူတို ့မ်က္ႏွာေပၚက စကားလံုးေတြကို သြားဖတ္ၾကည့္တယ္။

သူတို ့မွာ အနာဂတ္ ေပ်ာက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ မရွိဘူး။

ပ်ံသန္းရမွာ ေၾကာက္ေနတဲ့ လကၡဏာေတြ မရွိဘူး။

သူတို ့မွာ ကမၻာၾကီးကို စားပြဲေပၚတင္ဖတ္ဖို laptop ကိုယ္စီရွိတယ္။

တစ္ေက်ာင္းလံုးအႏွံ ့ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ျပီး ပ်ံေနတဲ့ ဝါယာလက္(စ္)

အင္တာနက္ေကာ္နက္ရွင္လည္း ရွိတယ္။

မိုင္ ၃၆၀ ေလး ေဝးသြားတာနဲ ့

အခြင့္အေရးေတြက တစ္ကမၻာစီေလာက္ျခားသြားရသလား။

နယ္နိမိတ္မ်ဥ္းပါးပါးေလး ျခားလုိက္တာနဲ ့့

ငွက္ေတြရဲ ့ဘဝဟာ ေလလြင့္သစ္ရြက္ျဖစ္တဲ့အထိ ထုိးက်သြားရသလား။

ေၾသာ္...

အလွတရားခံစားရင္းနဲ ့

မက်က္ေသးတဲ့ အနာေပၚကိုတုတ္က်

ေျခေတြလက္ေတြလွဳပ္လို ့မရခဲ့တဲ့ ဘဝကို ျပန္ျပီးသတိရမိတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့

လွ်ပ္စီးလက္တုန္း ခဏေလးမွာ လင္းခြင့္ရေနတဲ့ ေကာင္းကင္တစ္ခ်ပ္

ငွက္ခဏ ျဖစ္ခြင့္ရေနတဲ့ သစ္ရြက္တစ္ေကာင္ ဟာ

ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြကို ကိုယ္ျပန္သိမ္း

လန္ ့ႏိုးလာတဲ့ ဒဏ္ရာေဟာင္းေတြကုိ ျပန္ျပီးေခ်ာ့သိပ္

ဒုကၡေတြ အိမ္ငွားေနတဲ့ ရင္ဘတ္ကို ျပန္ပိတ္ျပီး

ေအးဘက္ေက်ာင္းဝင္းထဲကေန

တိတ္တိတ္ကေလး ျပန္ထြက္လာခဲ့တယ္။