အေကာင္းဆံုးေက်ာင္း (ဘာသာျပန္ ၀တၳဳတို)

ၿမိဳ႕ရဲ႕ အေကာင္းဆံုးေက်ာင္းလို႕ နာမည္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ေက်ာင္းတေက်ာင္းမွာ ကေလးငယ္ေလး တေယာက္ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းဖြင့္စ နံနက္ခင္းမွာ သူ႕အဘိုးက ေျမးေလးရဲ႕ လက္ကိုဆြဲျပီး ေက်ာင္းသြားပို႕ပါတယ္။ ကစားကြင္းထဲကို အဘိုးအိုနဲ႕ ေျမးေလး ေရာက္သြားေတာ့ သူတို႕ ေျမးအဘိုး ႏွစ္ေယာက္ အနီးမွာ ကေလးေတြ ၀န္းရံလာတယ္။

‘ဘယ္ေလာက္ ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ အဘိုးအိုၾကီးလဲ’
ကေလးတေယာက္က ေအာ္ဟစ္ျပီး ေလွာင္ေျပာင္တယ္။

‘ေဟ့၊ ဖက္တီး’
ေနာက္ကေလးတေယာက္က ထပ္ေအာ္ျပန္တယ္။

ကစားကြင္းထဲမွာ ရွိတဲ့ ကေလးေတြဟာ ေျမးအဘိုးႏွစ္ေယာက္ကို ေလွာင္ေျပာင္ရင္း ခုန္ေပါက္ ေနၾကတယ္။ မၾကာပါဘူး။ ေခါင္းေလာင္းသံလဲၾကားေရာ၊ ကေလးေတြအားလံုး စာသင္ခန္း ရွိရာကို ေျပးၾကေတာ့တာပဲ။
အဘိုးအိုက ေျမးေလးရဲ႕ လက္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကိုင္ထားျပီး၊ ေက်ာင္းျပင္ကို ေခၚထြက္ လာတယ္။

‘ေကာင္းလိုက္တာ၊ ေက်ာင္းမသြားရေတာ့ဘူး’
ေျမးေလးက ၀မ္းသာအားရ ေျပာတယ္။

‘ေက်ာင္းသြားရမွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေက်ာင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး’
အဘိုးအိုက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့
‘ေျမးေလးတက္ရမယ့္ ေက်ာင္းကို အဘိုးကိုယ္တိုင္ ရွာမယ္’

အဘိုးအိုက ဆက္ေျပာလိုက္ျပီး၊ ေျမးေလးကို အိမ္ျပန္ေခၚသြားတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေျမးေလးရဲ႕ အဖြားကို ကေလးထိန္းခိုင္းျပီး၊ အဘိုးအိုက ေက်ာင္းရွာပံုေတာ္ ဖြင့္ေတာ့တယ္။

ေက်ာင္းတေက်ာင္းကို ေတြ႕တိုင္း ကစားကြင္းထဲကို သြားျပီး၊ ကေလးေတြ ကစားဆင္းလာမယ့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆိုင္းတယ္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးေတြက အဘိုးအိုကို လံုး၀ဂရုမစိုက္ၾကဘူး။ တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းေတြက်ေတာ့ ကေလးေတြက အဘိုးအိုကို ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာၾကတယ္။ ဒီလိုေတြ႕ၾကံဳရတဲ့ အခါတိုင္း အဘိုးအိုဟာ ၀မ္းနည္းစြာနဲ႕ အိမ္ကို ျပန္သြားတတ္တယ္။

ဒီလိုနဲ႕ တေန႕မွာေတာ့ ေက်ာင္းေသးေသးေလး တခုရဲ႕ ကစားကြင္းေလးထဲကို အဘိုးအို ေရာက္သြားတယ္။ အဘိုးအိုက ျခံစည္းရိုးမွာ ခ်ိနဲ႕ေမာပန္းဟန္နဲ႕ မွီေနလိုက္တယ္။ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ ထြက္လာေတာ့ ကေလးေတြက ကစားကြင္းထဲကို အေျပးအလႊား ေရာက္လာပါေလေရာ။

‘အဘိုး၊ ေနေကာင္းရဲ႕လား။ ေရတခြက္ ယူလာေပးရမလား’
အသံတသံက ထြက္ေပၚလာတယ္။
‘ကစားကြင္းထဲမွာ ခံုတန္းရွည္ေလး ရွိတယ္။ လာထိုင္ပါလား’
ေနာက္ထပ္ အသံတသံက ထြက္ေပၚလာတယ္။

မၾကာခင္မွာပဲ ဆရာတေယာက္ ကစားကြင္းထဲကို ေရာက္လာတယ္။ အဘုိးအိုက ဆရာ့ကို ႏွဳတ္ဆက္လိုက္ျပီး
‘ေျမးေလးအတြက္ အေကာင္းဆံုး ေက်ာင္းကို ရွာေတြ႕ျပီ’ လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။

‘အဘိုးမွားေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းက အေကာင္းဆံုး ေက်ာင္း မဟုတ္ပါဘူး။ အလြန္ေသးငယ္တဲ့ ေက်ာင္းေလးတေက်ာင္းပါ’

ဆရာ့စကားကို အဘိုးအိုက ျပန္ျပီး မျငင္းေတာ့ပါဘူး။ ေျမးေလးကို ေက်ာင္းအပ္ဖို႕အေရးကို ဆရာနဲ႕ စီစဥ္ျပီး၊ ျပန္ထြက္လာတယ္။

ညေနခင္းမွာ ကေလးရဲ႕ အေမက အဘိုးအိုကို ေျပာတယ္။
‘အေဖ။ အေဖက စာဖတ္တတ္တာလဲ မဟုတ္ဘူး။ အေကာင္းဆံုးေက်ာင္းနဲ႕ ဆရာကို ရွာေတြ႕တယ္လို႕ ဘယ္လိုသိသလဲ’

အဘိုးအို ျပန္ေျဖလိုက္တာက

‘ဆရာတေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို ေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ အကဲျဖတ္ရတယ္’

မူရင္းစာေရးသူ- A.Lopatina and M.Skrebtsova (Wise Short Tales)
ဘာသာျပန္သူ- ခင္မမမ်ိဳး (၁၄၊ ၄၊ ၂၀၁၁)